Brussel.

Is het een droom.
De zon versmelt met de schemering.

Als een paradijs van duizenden kleine veroveringen, wacht

de stad me op. Ze glundert, maar

niet zoals een kind.

Ze glundert als een wijze vrouw,

Die het hele spektakel reeds lang op voorhand heeft

zien gebeuren.

Straten, gebouwen vervagen,

Bomen rukken op. Steeds meer

bomen. Het wordt ook stiller,

rustiger. Alle geruis verstilt,

de stad zinkt weg in een sluier van mistige vergetelheid.
En daar staat zij. Temidden van het groen.
Gewoon, goddelijk.

- al van een paar jaar geleden